Red Hot Chili Peppers, Stadium Arcadium ile sınırları zorlayan, inatla yeni rotalar arayan ve hala hayal kurmak isteyenlere ilham kaynağı olabilecek sade bir çözüm sunuyor.

Kaliforniya menşeli ekip, 2002 çıkışlı By The Way albümü sonrası yaklaşık iki yıl sürecek bir dünya turnesine çıktı. Turneden döndüklerinde Anthony Kiedis ve arkadaşlarının taptaze fikirleri vardı ve gelir gelmez 1991 çıkışlı Blood Sugar Sex Magik uzunçalarından beri kullandıkları The Mansion stüdyosuna girdiler. Yanlarında daha önce birlikte dört albüm kaydettikleri prodüktör Rick Rubin de bulunuyordu. Albümün başlangıçta her biri altı ay aralıklarla çıkacak bir albüm üçlemesi olması planlanıyordu ancak sonunda tam 28 şarkının bulunduğu bir çifte albüm olmasına karar verildi. Yaklaşık iki yılın ardından dokuzuncu stüdyo albümü Stadium Arcadium Warner Bros. Records etiketiyle 9 Mayıs 2006’da yayınlandı.

Albüm açılışını aynı zamanda Stadium Arcadium’un ilk teklisi olan Dani California ile gerçekleştiriyor. Dani California albümün tonunu en başından belirleyen en önemli faktör. Hele ki o albümde 28 şarkı bulunuyorsa bu görev biraz daha mühim bir hal alıyor. Grup lideri Kiedis’e göre “Dani”, hayatına dahil olmuş kadınları temsil ediyor. Bu Dani'nin ilk kez karşımıza çıkışı değil, daha öncesinde 2002 çıkışlı By The Way ve 1999 çıkışlı Californication’da da karşımıza çıkmıştı.

İlerlemeye devam ettikçe bizi 2. sırada Snow (Hey Oh) karşılıyor. By The Way sonrası başta John Frusciante olmak üzere grubun genelinde bir minimalizm mottosu olan “az çoktur” düşüncesi hakim olmaya başladığını hissediyoruz. Bunun en güzel örneği olan Snow (Hey Oh), bize bütün fazlalıklarından kurtulmuş bir RHCP’ın ne denli etkili olabileceğini gösteriyor. Madalyonun diğer yüzüne geçmeden önceki son durağımız albümün beşinci ve son teklisi Hump De Bump. Funk ögelerinin ağır bastığı gitar motiflerinin hemen ardından Flea’nın trompeti devreye giriyor. Geçmişte çok sık tecrübe etmedikleri tonları bu albüm genelinde kullanmaktan çekinmeyen ekibin, Hump De Bump’ın merkezine inerken yeni ve yaratıcı yollar aramaktan geri kalmadığını görüyoruz.

Desecration Smile’ın hemen ardından gelen Tell Me Baby, ilk başta bir önceki şarkıya ayak uyduran, sakin bir şarkı gibi dursa da kısa bir sürede neden sürekli ekibin bu albümde farklı türleri bir araya getirdiğini söylediğimizi gayet iyi anlatıyor. Stadium Arcadium öncesi RHCP daha ılımlı bir iklimde seyrederken bu albümle birlikte gitar motiflerinde değişen renk ve tonlar ekibe eskisinden çok daha bilinirlik kattı. Progresif rock grubu The Mars Volta ve R&B sanatçısı Brandy’den fazlasıyla etkilendiğini söyleyen Kiedis, tüm bunları grubun genlerindeki funk-rock elementleriyle birleştirince Tell Me Baby keskinliğinde bir başyapıt ortaya çıkıyor.

Albümü inşa ederken funk, punk ve rock gibi farklı müzik stillerini çeşitli noktalarda buluşturmayı hedefleyen Kiedis ve arkadaşlarının bunu büyük bir ölçüde başardığını görüyoruz. Bunun yanı sıra ekip Stadium Arcadium ile Amerika’da ilk kez albüm satış listesinde 1 numaraya yükseldi ve hemen ertesi sene Grammy Ödülleri’nde En İyi Rock Albümü dahil olmak üzere aday olduğu 7 dalda tam 5 Grammy kazandı. Bu gelen başarıyı gitarist John Frusciante grubun yakalamış olduğu kimyaya bağlıyor. Stadium Arcadium’ın başardıkları ortada ama onu sadece bu başarılarla anamayız, bu hem ekibe hem de albüme büyük haksızlık olur. Stadium Arcadium'ın asıl başarısı rock dünyasında başka doğruların da var olabileceğini, burada barınabileceğini göstermesi oldu.